Şeyhulislam Zenbili Ali Efendi,zamanın en büyük âlimlerindendi.Herkes tarafından sevilir ve sayılırdı.Sık sık tertip ettiği sohbet toplantıları çok samimi bir hava içinde geçerdi.Her sohbeti ayrı bir güzellikte olur,dinleyenleri çoştururdu.Bir yaz günüydü.Hava oldukça sıcaktı.Zembilli Ali Efendi'nin evini arka kısmındaki bahçede,ateş gülleri arasında sohbete oturulmuştu.Bir ara söz canlı cinslerine gelip dayandı.Hocanın,yakın arkadaşlarından biri ile aralarında şöyle bir diyalog geçti:
''Hocam,en çok hangi kuşları seversiniz?''
''Ben sadace kuşları değil,bütün hayvanları severim.''
''İnsanlarla alâkalı ne düşünüyorsunuz?''
''İnsanlarıda severim;ama hepsini değil.Hayvanların hepsi sevilmeye lâyık oldukları halde,insanların hepsi sevilmeye lâyık değildir.Bazı insanlar davranışlarıyla hayvanlardan daha aşağı düşerler.''
''Sizce insan mı hayvanlardan üstün,yoksa hayvan mı insandan?''
''İnsanlar hayvandan üstün yaratık olmalarına rağmen,hayvanların da insandan üstün tarafları vardır.Meselâ onların içinde hiçbir müşrik ve münkir,hiçbir yalancı-dolandırıcı ve sahtekâr yoktur!''
DUA
Allah'ım!Eğer rızkımız semada ise onu yere indir,eğer yerde ise onu yukarı çıkar,uzakta ise yakınlaştır,az ise çoğalt! AMİN